Παραμυθάδες

Το 1845 δεν υπήρχε UNICEF...

...UNESCO, ΟΗΕ.

Δεν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση, Κρατικοί Οργανισμοί Κοινωνικής Πρόνοιας, φιλανθρωπικές οργανώσεις, ΜΚΟ κλπ.

Δεν υπήρχε καν ανεπτυγμένη κοινωνική συνείδηση αλληλεγγύης, υποστήριξης των αδυνάτων, των ασθενέστερων, των πτωχών.

Υπήρχε τότε ένας μεγάλος παραμυθάς που έγραφε ιστορίες σαν "το κοριτσάκι με τα σπίρτα", για να καταδείξει αυτές τις ελλείψεις, να συγκινήσει και να ξυπνήσει συνειδήσεις, ώστε ν'αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο.

Σχεδόν δύο αιώνες μετά, κι ενώ υπάρχουν πλέον όλοι αυτοί οι οργανισμοί - και οι δομές - που προαναφέρθηκαν, "το κοριτσάκι με τα σπίρτα" πέρασε από τον κόσμο του παραμυθιού στην πραγματικότητα μιας χώρας που ανήκει και συμμετέχει σ'αυτούς, μιας χώρας που θέλει να λέγεται "πολιτισμένη" και "ευρωπαϊκή". 
Και όχι για πρώτη (και δυστυχώς, με βεβαιότητα, όχι για τελευταία) φορά.

Το χθεσινό συμβάν με το αγοράκι στη Λάρισα έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων συμβάντων που φανερώνουν τη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας.

Το μέρος αυτό του πληθυσμού ανθίσταται πεισματικά να ευημερήσει σε μια χώρα που οι αριθμοί ευημερούν,

όπως τουλάχιστον διατείνονται οι σύγχρονοι μεγάλοι παραμυθάδες που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια αυτή τη χώρα και μιλούν για "μεταρρυθμίσεις", για "ανάπτυξη", για "πλεονάσματα", για "έξοδο από την κρίση" και άλλα τέτοια παραμύθια που σκοπό δεν έχουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, αλλά να τον κοιμήσουν.

Παρόμοιοι μεγάλοι παραμυθάδες κυβερνούν τις περισσότερες χώρες του σύγχρονου κόσμου από τις οποίες δεν λείπουν ανάλογα συμβάντα.

Και το κακό είναι ότι τα δικά τους παραμύθια "πουλάνε" πολύ περισσότερο απ'ότι "πουλούσαν" τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Ίσως γι'αυτό ο κόσμος μας να πλησιάζει όλο και περισσότερο στο 1845.