Γιατί επιβάλλεται σήμερα να τσικνίσουμε

Έξι χρόνια μνημόνια. Έξι χρόνια καθημερινής τρομοκρατίας για την επικείμενη (;) καταστροφή. Έξι χρόνια μιζέρια, πίκρα, απογοήτευση, αγωνία, θάνατοι.
Έξι χρόνια αγώνες, πάλη με το θηρίο της ατομικής και κοινωνικής κατάθλιψης. Ένας, τελευταίος, χρόνος που κοιτάμε την άβυσσο στα πρόσωπα των ξεριζωμένων, στα πτώματα των παιδιών, στ' απλωμένα χέρια των κατατρεγμένων.
Δεν ξεχνάμε, δε γυρίζουμε την πλάτη σ'όλα αυτά, αλλά, σήμερα ειδικά, τ' οφείλουμε στους εαυτούς μας να τσικνίσουμε!
Ψήνουμε, τρώμε, πίνουμε ό,τι μπορεί κι έχει ο καθένας, χωρίς ενοχές. Μαζευόμαστε, οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, παρέες και το γλεντάμε με λίγα ή πολλά, τραγουδάμε, χορεύουμε! ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ!
Τ'οφείλουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά και τα εγγόνια μας που τους έχουμε μαύρισει την ψυχή, τ'οφείλουμε στη ΖΩΗ μας!
Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους!
(Κι αύριο μέρα είναι, για να μπούμε δυνατά και πάλι στα δύσκολα)...