Τα "Ωραιόκαστρα"

"Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..."

"Εγώ δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά..."

"Εγώ δεν είμαι ξενοφοβικός, αλλά..."

"Εγώ δεν είμαι κατά των απεργιών, αλλά..."

"Εγώ δεν είμαι θρησκόληπτος, αλλά..."

"Εγώ δεν είμαι υπέρ της απολυταρχίας, αλλά..."

"Εγώ δεν είμαι...αλλά..."

Πόσες φορές  έχουμε όλοι ακούσει στον περίγυρό μας τις ανωτέρω φράσεις;

Τις έχουμε ακούσει από αγνώστους, από γνωστούς, από φίλους, από συγγενείς.

Τις έχουμε ακούσει σε συνεστιάσεις, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, σε φιλικές συγκεντρώσεις, σε οικογενειακά τραπέζια.

Τις έχουμε ακούσει και κάναμε πως δεν τις ακούσαμε.

Τις έχουμε ακούσει και δεν αντιδράσαμε, γιατί δε θέλαμε να "χαλάσουμε την παρέα" ή γιατί "θα μαλώνουμε τώρα με τον καθένα για την άποψή του;" ή τελικά γιατί "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες".

Κάποιοι  από εμάς δεν αντιδράσαμε, γιατί έχουμε (;) εκστομίσει κατά καιρούς αντίστοιχες φράσεις με το "αλλά".

Αυτό το άτιμο το "αλλά" είναι που φταίει για όλα.

Αυτό το άτιμο το "αλλά" είναι που βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς και θέλει μεγάλο αγώνα, για να μπορέσουμε να το αφαιρέσουμε από τη φράση που ξεκινάει με το "Εγώ δεν είμαι...".

Αυτό το άτιμο το "αλλά" γεννάει "Ωραιόκαστρα".

Γιατί τα "Ωραιόκαστρα" δεν είναι τόποι.

Τα "Ωραιόκαστρα" είναι άνθρωποι γεμάτοι "αλλά".