Τα ήξερε καλά

Η σκηνή τεράστια. Το podium λιτό, στημένο κάπου προς την άκρη της σκηνής, το φόντο ανοικτό γαλάζιο.

Στην άλλη άκρη της σκηνής, μακριά  από το podium, μέσα σε κάτι απροσδιόριστο που έμοιαζε στη γαλανόλευκη, χωμένα σαν κρυμμένα (σαν να ντρέπονται) τα γράμματα που θύμιζαν το κόμμα.

Ο Αρχηγός, με εμφανές το τρακ του πρωτάρη, μιλούσε για το παρελθόν της παράταξης, για τους αρχηγούς που πέρασαν, που πρόσφεραν στον τόπο.
Μιλούσε για Συμφωνία  Αλήθειας, γι' ανανέωση, για ελπίδα, γι' ανάκτηση της χαμένης αυτοπεποίθησης, για μια νέα μεταπολίτευση.
Μιλούσε γι' αξιοκρατία και αριστεία, για καλύτερη παιδεία προς όλους, καλύτερη υγεία για όλους, εργασία για όλους, κερδοφόρα επιχειρηματικότητα, απαλλαγή από τους δανειστές.
Μιλούσε για  Έλληνες που μεγαλουργούν, όταν είναι ενωμένοι.
Έβαλε και χρονικό ορίζοντα, για την επίτευξη όλων αυτών, το 2021, όταν θα συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Επανάσταση.

Έκανε και παύσεις, για να εισπράξει το απαραίτητο, αν και ομολογουμένως ισχνό και βεβιασμένο, χειροκρότημα του ακροατηρίου του.
Ακροατήριο στο οποίο ξεχώριζαν μορφές αναγεννημένων (;) πολιτικών φαντασμάτων (ο μπαμπάς, η αδελφή, το εθνικό κεφάλαιο, ο πρώην προδότης και νυν προδομένος και αδικημένος, ο Βαγγέλας, η Φάνη, η Μαριέττα κ.α.) που κάθε φορά που τα έδειχνε η κάμερα, τόσο πιο παράξενα ακούγονταν τα λόγια του Αρχηγού.

Μα και ο ίδιος είχε ένα σφίξιμο στον τρόπο ομιλίας του, στη στάση του σώματός του, στο βλέμμα του (αχ, αυτό το άτιμο το βλέμμα του) που πρόδιδε  ότι δεν πίστευε πως θα πιστέψουν, όσοι τον βλέπουν από την τηλεόραση, όσα αυτός ο ίδιος έλεγε, χωρίς να τα πιστεύει.

Γιατί ήξερε ότι ήταν Αυτός και οι από κάτω, οι ίδιοι  που κυβέρνησαν περί τα 19 χρόνια (από το 1974), οι ίδιοι που βουτήχτηκαν μέχρι το λαιμό στα σκάνδαλα, οι ίδιοι που έφεραν ένα μνημόνιο και ψήφισαν δύο, οι ίδιοι που συνεργάστηκαν με τους άλλους που κυβέρνησαν τα υπόλοιπα χρόνια βουτηγμένοι κι εκείνοι στα σκάνδαλα και  που όλοι μαζί έφεραν τη διάλυση, το ξεπούλημα και την καταστροφή.
Ήξερε ότι ήταν οι ίδιοι που έφεραν στην εξουσία αυτόν που σήμερα συνεχίζει το δικό τους καταστροφικό έργο, ακολουθεί τις δικές τους συνταγές διακυβέρνησης, υπηρετεί τα ίδια με αυτούς συμφέροντα και δε θα φύγει από την εξουσία, παρά μόνο όταν τα κοινά τους αφεντικά το αποφασίσουν.

Τα ήξερε καλά όλα αυτά  και όσο τα συνειδητοποιούσε, τόσο το οξυγόνο, αυτή η λέξη που δέσποζε στην εικόνα δίπλα του, λιγόστευε στα πνευμόνια του.