Υπέροχοι άνθρωποι

Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα στην οποία κατοικούν υπέροχοι άνθρωποι, οι Έλληνες.

Οι Έλληνες είναι αυτοί που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα.

Μπορεί από Σωκράτη να ξέρουν τον Παπασταθόπουλο, μπορεί από Πλούταρχο να έχουν ακούσει μόνο το "Αχ κορίτσι μου", μπορεί το τελευταίο βιβλίο που αγόρασαν να είχε χρώμα στο εξώφυλλο που ταίριαζε με τις κουρτίνες, μπορεί τα φώτα να τα γράφουν "φότα", πάντως αυτοί τα έδωσαν.

Οι Έλληνες απεχθάνονται τα λαμόγια τους πολιτικούς, εκτός από τον αρχηγό και το βουλευτή του κόμματος που ψηφίζουν, οι οποίοι είναι υποδείγματα ηθικής και τιμιότητας.

Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές, εκτός κι αν έρθουν τίποτε σκούροι, μαύροι, κίτρινοι, αλλόθρησκοι, αλλοεθνείς, ακόμη και ξενοχωρίτες βρε αδελφέ, και κάτσουν δίπλα τους.

Οι Έλληνες είναι πατριώτες, έτοιμοι να πολεμήσουν, να θυσιαστούν,  να  τα δώσουν όλα για την Ελλάδα, άλλο τώρα που, όταν πάνε φαντάροι ή όταν πρόκειται να διοριστούν ή να πάρουν μετάθεση, σπάνε τα τηλέφωνα, για να μην απομακρυνθούν σε απόσταση άνω των 20 χιλιομέτρων από το σπίτι τους.

Οι Έλληνες μισούν το Δημόσιο και το Κράτος και τα θεωρούν παντελώς άχρηστα (κατά βάση, γιατί δεν κατάφερε το "βύσμα" που χρησιμοποίησαν να τους διορίσει στο πρώτο και να τους επιχορηγήσει το δεύτερο).

Οι Έλληνες είναι πανάξιοι επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες και ιδιωτικοί υπάλληλοι που υπεραμύνονται  της ελεύθερης αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού, μέχρι να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, τις δραστηριότητές τους και να χάσουν τις δουλειές τους, οπότε στήνονται έξω από τα Υπουργεία ζητώντας τη στήριξη του Δημοσίου και του Κράτους  που, όπως προαναφέρθηκε, μισούν θανάσιμα και τα θεωρούν παντελώς άχρηστα.

Οι Έλληνες είναι κατά του ρουσφετιού και της χαριστικής εξυπηρέτησης, εκτός από τις ελάχιστες περιπτώσεις που χρειάζονται οι ίδιοι κάτι άμεσα (το οποίο σε τελική ανάλυση το αξίζουν κιόλας).

Οι Έλληνες γενικά έχουν πολιτισμένη συμπεριφορά:

Εκτιμούν το διάλογο και την αντίθετη γνώμη, εκτός από τα πολιτικά και τ'αθλητικά, που "πάς μη δικός μας σφάζεται στο γόνατο".

Σέβονται τους συνανθρώπους τους με ειδικές ανάγκες, εκτός από τις ελάχιστες πάλι περιπτώσεις που αναγκάζονται να κλείνουν τις ράμπες των αναπήρων ή  να παρκάρουν στις θέσεις τους ("πέντε λεπτά το άφησα ρε παιδιά, δεν έβρισκα αλλού") ή αν πρέπει να διαμορφώσουν την είσοδο και το ασανσέρ της πολυκατοικίας ανάλογα ("έλα μωρέ που θέλει και βόλτα ο ανάπηρος").

Σέβονται τη φύση, απλά αφήνουν κάποια πραγματάκια πίσω κάθε φορά που πάνε εκδρομή, για να ξαναβρούν το μέρος (ο Κοντορεβυθούλης δηλαδή ήταν πιο έξυπνος;), γεμίζουν μπάζα και σκουπίδια τα ρέματα (η φύση δεν αγαπά το κενό), μολύνουν με απόβλητα ποτάμια, λίμνες, θάλασσες, υδροφόρους ορίζοντες ("τι στο καλό να τα κάνουμε; να τα φάμε;").

Αγαπούν τα ζώα (εκτός από κάτι ενοχλητικά που θέλουν φόλιασμα ή κρέμασμα από τα δέντρα). Μισούν το κυνήγι, διότι σκοτώνονται τα καημένα τ' ανυπεράσπιστα πουλάκια, ενώ καταναλώνουν όλων των ειδών τα κρέατα που προφανώς προέρχονται από  επιθετικά και άξια να πεθάνουν  τέρατα, όπως πάνοπλα μοσχαράκια κι αρνάκια γάλακτος, αρπακτικά κοτόπουλα και ανθρωποφάγα χοιρινά. Αντίθετα, θεωρούν το ψάρεμα, ως υγιές χόμπι, διότι, ως γνωστόν, τ'όνειρο κάθε ψαριού είναι να το αγκιστρώσουν ή να το πιάσουν με το δίχτυ, για να δει τον κόσμο έξω από το νερό, ή να το τινάξουν στον αέρα με το δυναμίτη, για να δει τον "άλλο κόσμο" με τη μία.
Κάποιοι  Έλληνες βέβαια είναι vegeterians, διότι τα φυτά δεν είναι ζωντανοί οργανισμοί, αφού ούτε φωνάζουν, ούτε προσπαθούν να τρέξουν, για να ξεφύγουν, όταν τα κόβεις.

Οι Έλληνες έχουν αυστηρές οικογενειακές ηθικές αρχές, εκτός κι αν ο/η κουμπάρος/α, ο/η φίλος/η, ο/η ξένος/η δεν έχουν, οπότε πέφτουν θύματα του πειρασμού.

Οι Έλληνες είναι φίλαθλοι και αποστρέφονται την αδικία, εκτός κι αν ευνοεί την ομάδα τους (που έτσι κι αλλιώς είναι καλύτερη και θα κέρδιζε, ακόμη κι αν δεν έπαιρνε το κάλπικο πέναλτι και δεν ακυρώνονταν, ως ανύπαρκτα οφσάιντ, δύο γκολ των αντιπάλων).

Οι Έλληνες δε σηκώνουν και πολλά πολλά, γιατί είναι υπερήφανοι, εκτός κι αν πρόκειται για μνημόνια (που τα καταπίνουν τέσσερα-τέσσερα), ή για χρόνια σκλαβιάς (που μετά τα 400 αρχίζουν να δυσανασχετούν κάπως).

Πάνω απ'όλα όμως οι Έλληνες είναι φιλαλήθεις και δε θα παραδεχτούν ποτέ ότι ανήκουν στις προαναφερόμενες εξαιρέσεις των παραπάνω κανόνων.

Σας μιλάω, ως Έλλην!