Περί παρθενίας

Έστειλε να τον υποδεχτεί στο αεροδρόμιο ο υπουργός των Εξωτερικών και δεν πήγε
στην υποδοχή ο ίδιος.
Τον έβαλε ν'αποδώσει τιμές στο μνημείο του Εθνικού Ήρωα της χώρας και μαχητή κατά της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, με φόντο την επιβλητική φιγούρα του μεγαλύτερου αντιαμερικανικού συμβόλου.
Τον έστειλε για φαγητό, οικογενειακώς, σε λαϊκή συνοικία.
Τον έβαλε να υποσχεθεί δημόσια ότι θα κάνει τα πάντα, για να αρθεί το εμπάργκο.
Τον έβαλε να δηλώσει ότι μόνος κυρίαρχος, για ν'αποφασίσει για το μέλλον του, είναι ο ίδιος ο κουβανικός λαός κι ότι η δική του χώρα δεν πρέπει να έχει καμία ανάμειξη σ'αυτό.
Του ζήτησε ευθαρσώς και δημόσια να παραδώσει το παράνομα κατακτηθέν έδαφος της χώρας του (που ο άλλος το θεωρεί νόμιμα δικό του από το 1903).
Του έδωσε μαθήματα περί ουσιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση  στην υγεία και στην παιδεία, δικαίωμα στην εργασία) και ξεφτίλισε, στο πολύ χαλαρό, το βαλτό πρακτορίσκο "δημοσιογράφο" που τον ρώτησε για "πολιτικούς κρατούμενους".
Του υποσχέθηκε απολύτως τίποτα. Του παρέδωσε απολύτως τίποτα.
Τον έστειλε ουσιαστικά πίσω στο σπίτι του μ' ένα : "άντε στο καλό φιλαράκι, κάνε ό,τι είπαμε κι εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε".
Όλ'αυτά τα έκανε ο Ραούλ Κάστρο στον Πλανητάρχη που επισκέφτηκε μετά από 88 χρόνια τη χώρα του.

Στα 25 του ξεκίνησε με το μεγάλο αδελφό του Φιντέλ και άλλα 20 (είκοσι !) παλικάρια, στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα, την πιο επιτυχημένη άνιση επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Σήμερα στα 85 του, έχοντας ανταπεξέλθει σε αποβάσεις της υπερδύναμης, σε αναρίθμητες απόπειρες δολοφονίας, σ' ένα εμπάργκο 56 χρόνων και αναγνωρίζοντας ότι το μόνο που δεν μπορεί να νικήσει είναι ο χρόνος, προσπαθεί (με τον αδελφό του), μέσα σε δυσμενέστατες διεθνείς συνθήκες, έχοντας κανένα ισχυρό σύμμαχο, ν'αφήσει παρακαταθήκη στο λαό του μια χώρα με αξιοπρέπεια, χωρίς να σβηστούν μονοκονδυλιά τα επιτεύγματα, οι θυσίες κι οι κατακτήσεις αυτού του λαού, χωρίς να καταντήσει η χώρα του, ούτε σαν τη  Ρωσία του Πούτιν, ούτε  σαν τα φασιστοειδή εξώγαμα που έχουν καταντήσει όλες οι πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Το αν θα το καταφέρει, θα το κρίνει η ιστορία. Το αν τον λατρεύεις ή τον μισείς, είναι δικαίωμα του καθενός μας.

Το ν' ακούω όμως και να βλέπω τον οποιονδήποτε Ελληναρά (σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν ανήκει) να κρίνει τη στάση του παραπάνω, από ανίερο συμβιβασμό έως και ξεπούλημα της επανάστασης, όταν ο ίδιος  έχει στηθεί στα τέσσερα, έχει παραδώσει ψυχή και πνεύμα, έχει δεκτεί να κυβερνιέται από κάθε ξενόδουλη πολιτική μαριονέτα  κι έχει ηρωοποιήσει προσφάτως (δια της - τρις - ψήφου του) αυτόν που έβγαλε έρπη κι έρπεται όχι ενώπιον του Πλανητάρχη, αλλά ενώπιον του οποιουδήποτε ανθυποκλητήρα των Βρυξελλών, είναι σαν ν'ακούω την άνευ σπουδαίου ανταλλάγματος πολλαπλώς εκδιδόμενη γυνή να μιλάει για την αξία της παρθενίας.